Kæru systur í baráttunni,
ég gleðst innilega yfir því að fá að vera hér með ykkur í dag. Ég gleðst innilega yfir því að þið hafið með því að leggja niður störf, með því að neita að veita aðgang að vinnuaflinu ykkar í stutta stund, sýnt þjóðfélaginu óumdeilanlegt og stórkostlegt mikilvægi ykkar og dregið fram í dagsljósið það hneyksli að enn skuli konur þurf að þola að vera verðlagðar lægra en karlmenn fyrir vinnuframlag sitt.
Og ég gleðst innilega yfir því að konur á Íslandi hafi á síðustu öld borið gæfu til þess að bera kennsl á þá kúgun sem þær voru beittar, og innblásnar af róttækum og sögulegum frelsis-straumum sagt þeirri undirsettu stöðu sem þær höfðu verið látnar lifa við stríð á hendur. Við stöndum í sögulegri þakkarskuld við þær konur.
Kæru félagar ,
Konur hafa þurft og þurfa enn að horfast í augu við þá kerfisbundnu kúgun sem þeim hefur verið gert að lifa við, um það ofbeldi sem þær þurfa að lifa við, um samfélag veikt af kapítalískri klámvæðingu þar sem kvenlíkaminn er ekkert annað en einnota drasl, um tilveru í samfélagi þar sem þær eru hlutgerðar og hæddar og smánaðar.
Við horfum hvor á aðra og viðurkennum að konur eru ekki aðeins beittar kúgun af hálfu karla sem finnast þær einskis virði, heldur af efnahagskerfi sem sér bókstaflega ekkert athugavert við að græða á aldagamalli fyrirlitningu á kvennastörfum, á aldagamalli fyrirlitningu á þekkingu kvenna, á aldagamalli trú á það að það sem konur kunni sé í eðli sínu annars flokks útsöluvara og það hljóti allir að vera sammála um.
En við höfum fréttir að færa; við erum ekki útsöluvara, við erum stoltar af stórkostlegu mikilvægi okkar og við einfaldlega, einfaldlega setjum fram í fullri og mikilli og grafalvarlegri alvöru þá kröfu um að við fáum það sem við eigum allan heimsins rétt á; mannsæmandi laun fyrir unna vinnu!
Breytum ekki konum, breytum samfélaginu. Breytum ekki kvennavinnustöðum; vandamálið er ekki að það vanti karla í kvennastörfin, vandamálið er að kvennastörfin eru verðlögð af innblásinni og grimmilegri nísku og að enginn hefur viljað segja sjúku arðráninu á verka og láglaunakonum, þeim sem vinna konuvinnuna, stríð á hendur. Við þurfum ekki karlsmannshendur til að vinna störfin okkar, til að kenna samfélaginu að meta okkur að verðleikum, við reisum konuhnefana okkar á loft og segjum: Þekkirðu þessa, þetta er systir hennar!
Við segjum: Stopp hingað og ekki lengra! Við ætlum sjálfar að leiða eigin baráttu. Ekkert um okkur án okkar! Við krefjumst mannsæmandi launa fyrir alla okkar unnu konuvinnu!
Við verka og láglaunakonur ætlum að viðurkenna, allar sem ein, að það er engin leið, engin, til að tryggja gott og frjálst líf fyrir verkakonur nema að hér verði farið í endurúthlutun á gæðunum; að berjast fyrir því að vinnuaflið fái eðlilegan og réttlátan skerf af auðæfunum sem það skapar með vinnu sinni.
Við ætlum að vera herskáar og skipulagðar; við höfum verið efnahagslega jaðarsettar og við höfum verið pólitískt jaðarsettar en nú ætlum að taka okkur pólitískt pláss og efnahagsleg völd!
Í jafnréttisparadísinni hefur sannarlega ekki verið farið um okkur mjúkum höndum, þvert á móti, okkur hefur verið mætt af harðneskju og fyrirlitningu en í stað að brotna undan því sem á okkur hefur verið lagt rísum við upp! Við sættum okkur ekki lengur við óbreytt ástand!
Tíminn er runninn upp til að verka og láglaunakonur á Íslandi fái allt það pláss sem við eigum skilið!
Tíminn er runninn upp til að berjast af fullum krafti gegn arðráninu á kven-vinnuaflinu!
Tíminn er runninn upp fyrir okkar þarfir, okkar langanir, okkar kröfur!
Við ætlum að lifa frjálsar undan kúgun; kynferðislegri, kynbundinni og efnahagslegri!
Við höfum engu að tapa og allt það frelsi sem okkur hefur ávallt dreymt um að vinna!
Lifi kvenfrelsið, lifi samstaðan, lifi baráttan!
Takk fyrir.
//
Sólveig Anna Jónsdóttir, the president of Efling labor union, began her speech celebrating the action that women take today, to strike to highlight the importance of women‘s work. It is a scandal that women are still considered to be worth less than men in the workplace. Women who came before us recognized the oppression and began fighting for women‘s liberation. We owe them a historic debt.
We must face the fact that women are still being systematically oppressed, we suffer violence, our work devalued, our knowledge scorned. We live in a capitalistic society where the female body is objectified, a society where women are shamed.
Women are not for sale! We are proud of our imporance and we demand that we be paid fairly for our work. Don‘t change women, change society. We demand fair wages for our hard woman‘s labor. We won‘t have justice until society finds a way to fairly redistribute wealth, so that we women who work in low paying jobs receive a natural and equal share of the wealth that we create with our contribution.
We will be organized and agressive. We have been economically and politically marginalized, but now we are going to claim political space and economic power! We have not been treated fairly, but instead of giving up, we are rising up.
The time has come that working women receive what they deserve. The time has come that we fight against the theft of women‘s work and women‘s power. The time has come for our needs, our wants, our demands. We will live free from oppression: sexual oppression, gender oppression and economic oppression. We have nothing to lose and our freedom to gain.
Long live women‘s liberation, long live solidarity, long live the struggle!